Μια ταινία: Έκρηξη Αδρεναλίνης (Premium Rush).

  Έκρηξη Αδρεναλίνης ή αλλιώς «Premium Rush».

  Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας που είδα εχθές στη nova.

  Tι δουλειά έχει εδώ μια κριτική κινηματογράφου;

  Μα το έργο έχει ως πρωταγωνιστές bike-couriers της Ν. Υόρκης επί τω έργω. Και ως μοντέρ και ποδηλάτης, σκέφτηκα να πω δυο λογάκια για την ταινία.

  Καταρχήν είναι ένα όμορφα γυρισμένο έργο, με συνεχή flash-forwards και flash-backs. Ο θεατής σε καμία περίπτωση δεν χάνεται στο χρόνο, καθώς κάθε αλλαγή στο χρόνο επισημαίνεται με ένα ψηφιακό ρολόι στην οθόνη.

  Η πλοκή σε χρονική σειρά είναι η εξής. Μια συμπαθής Ασιάτισσα έχει μαζέψει $50.000  για να φέρει το γιο της στις ΗΠΑ. Θέλει να στείλει τα χρήματα μέσω ενός «παράνομου» φορέα. Η «απόδειξη» θα πρέπει να πάει στον παραλήπτη και για να μην την πιάσουν καλεί τον πρώην της συγκατοίκου της που είναι bike-courier, και μάλιστα με τη φήμη πως είναι ο καλύτερος.

  Παράλληλα ένας κακός αστυνομικός-χαρτοπαίχτης δέχεται εκβιασμό και του προτείνουν να κλέψει την «απόδειξη» έτσι ώστε να ξεχρεώσει όλα όσα χρωστά με τόκο ($12.000 + τόκοι) και να του μείνουν λίγα ψιλά.

  Όλη η ταινία είναι γεμάτη καταδιώξεις στους δρόμους, γεμάτους με αυτοκίνητα, εμπόδια, πεζούς, καροτσάκια…

  Μου άρεσε πολύ πως πάντα φορούσαν κράνος. Μάλιστα σε μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής αλλάζει ποδήλατο με ένα trial και δεν έχει κράνος, η πρώην του (στο τέλος ξαναγίνεται νυν, μην έχετε αγωνία) βρίσκει ένα κράνος και του το δίνει.

  Σημαντικό επίσης είναι και το σημείο όπου ο πρωταγωνιστής λέει «ποτέ δεν δέχομαι να μεταφέρω ναρκωτικά»

  Επίσης σε αρκετά σημεία, ειδικά σε επικίνδυνες διασταυρώσεις κλπ, γίνεται μια μικρή παύση όπου μας δείχνει με την οπτική του πρωταγωνιστή τις εναλλακτικές διαδρομές, και ποια διαλέγει. Ακόμη και στο σημείο που «τρώει σαβούρα» μας δείχνει τις πιθανότητες και πως διαλέγει την πιο ανώδυνη πτώση.

  Κάτι τέτοιο δεν κάνουμε κι εμείς σε δρόμους με κατηφόρες, σε δρόμους με τρόλεϊ, όταν έχει κίνηση;

  Πάμε τώρα στα ποδηλατικά «παράδοξα»!

  Σε μεγάλο μέρος του έργου, υπάρχει αντιπαλότητα fix-άδων – κουρσάδων. Α, δεν σας είπα πως εννοείται πως ο πρωταγωνιστής έχει fixie!

  Συνάδελφος του πρωταγωνιστή έχει κούρσα και όλο πειράζονται. Μέσα στην ταινία κάνουν μια κόντρα όπου σε μεικτό τερέν (ανηφόρα, κατηφόρα και ευθεία) ο φιξάς βάζει κάτω τον κουρσά, πράγμα που δεν θα γινόταν για παρόμοιας δυναμικότητας άτομα. Βέβαια, τεχνικά μιλώντας, σε ένα έμπειρο μάτι φαίνεται πως στα πλάνα ο κουρσάς είναι πιο γρήγορος. Μάλιστα η σύντροφός μου μού το ανέφερε αναφωνώντας «αφού ο άλλος πάει πιο γρήγορα!». Όμως αυτό γίνεται αντιληπτό μόνο στα πλάνα που είναι ο καθένας μόνος του με το background και θέλει «επαγγελματικό» κινηματογραφικό μάτι.

  Σε πολλά σημεία της ταινίας ο πρωταγωνιστής λέει στην πρώην του να βγάλει το εμπρός φρένο από το δικό της fixed διότι όπως πολλές φορές λέει «τα φρένα σκοτώνουν». Μέσα στο έργο αυτή σε ένα σημείο ξεβιδώνει και πετά το φρένο στα σκουπίδια, συμφωνώντας εν τέλει με το αγόρι της.

  Μέσα στο έργο υπάρχει και μια υπέροχη φυσιογνωμία, ένας ποδηλάτης-αστυνομικός (καμία σχέση με τον χαρτοπαίχτη ο οποίος είναι «χαρτογιακάς». Ο ποδηλατοαστυνομικός κυνηγά τον πρωταγωνιστή μας (επειδή δημιουργεί ατυχήματα) με ένα city ποδήλατο και ένα όμορφο τσαντάκι πίσω σχάρας. Μαντέψτε! Δεν τον πιάνει ποτέ! (Μα καλά, τίποτε δεν είναι πιο γρήγορο από ένα fixed)

  Λίγο πριν το τέλος, παρόλες  τις κόντρες φιξάδων/κουρσάδων/αστυνομικών, όλοι οι bike-messengers της Ν. Υόρκης ενώνονται με σκοπό να βοηθήσουν τον πρωταγωνιστή και τη φίλη Ασιάτισσα να φέρει το γιο της στις ΗΠΑ.

  Τελικά πέρασα μιάμιση ώρα πολύ όμορφη, αλλά τελικά, μήπως να πάρω fixed για τα brevet; Σύμφωνα με την ταινία πάνε πιο γρήγορα από όλα!

Τα σχόλια κάτω από αυτό το θέμα είναι ελεύθερα!

Brevet Λευκαδας: video

Ο Ιταλος φιλος που τερματησε το brevet της Λευκαδας μας στελνει το παρακατω βιντεο

Il mio ultimo e miglior iMovie è ora disponibile su YouTube. Puoi visualizzarlo qui:

Lefkada 400 - 20 07 2013
http://www.youtube.com/watch?v=hH6LTcW_e98

Email προς το κέντρο διαχείρισης του τούνελ Άκτιο - Πρέβαζα

Το παρακάτω κείμενο το έστειλα ως ευχαριστήριο μετά από τη διέλευσή μας από το τούνελ.

Καλησπέρα

  Το Σάββατο 20 Ιουλίου 69 ποδηλάτες ξεκίνησαν από τη Λευκάδα μια περιπέτεια 400 χιλιομέτρων. 

  Συγκεκριμένα, η διαδρομή ήταν: Λευκάδα, τούνελ Άκτιο-Πρέβεζα, Άρτα, Κομπότι, Φλωριάδα, Αγρίνιο, Αιτωλικό, Αστακός, Λευκάδα, Νυδρί, Βασιλική και τέλος Λευκάδα. Το χρονικό όριο ήταν 27 ώρες.

  Στο παρελθόν, σε αντίστοιχη διοργάνωση είχαμε χρησιμοποιήσει τη γέφυρα Χ. Τρικούπης (Ρίο - Αντίρριο). Όμως εκεί η διαδικασία είναι πολύ εύκολη καθώς η φύση του έργου (2+2 λωρίδες και ΛΕΑ) κάνει το πέρασμα ασφαλές χωρίς κάποιο κλείσιμο δρόμου.

  

  Το πέρασμα του τούνελ Άκτιο - Πρέβεζα είχε πολλές αντικειμενικές δυσκολίες. Οι λωρίδες είναι μόνο δύο, μία ανά κατεύθυνση. Το ίδιο το τούνελ έχει εξαερισμό, όμως οι ποδηλάτες πάντα φοβούνται την υπερσυγκέντρωση CO2. Επίσης η απογευματινή ώρα διέλευσης (17:15) συνέπιπτε με ώρα προσγείωσης αεροσκαφών στο παραπλήσιο αεροδρόμιο του Ακτίου.

  Η επικοινωνία μου με τους υπεύθυνους διαχείρισης του έργου ξεκίνησε δύο χρόνια πριν, όταν κάνοντας μια διαδρομή γύρο από τον Αμβρακικό σκέφτηκα την ιδέα της διοργάνωσης ενός brevet, έτσι λέγονται αυτές οι ποδηλατικές διοργανώσεις. Τότε μίλησα με τον κύριο Γιώργο Σκυριανό, ο οποίος με διαβεβαίωσε πως είναι δυνατή μια διέλευση 50-100 ποδηλατών.

  Η ιδέα μπήκε στο ψυγείο για ένα χρόνο. Όταν όμως φτιάχναμε του 2013 είπαμε πως χωρά αυτή η διοργάνωση.

  Από τότε άρχισε η πιο συχνή επικοινωνία μου με τους υπεύθυνους διαχείρισης του έργου, οι οποίοι μου έλυναν κάθε απορία και με διαβεβαίωναν για την ευκολία του εγχειρήματος παρόλες τις απορίες και ανησυχίες μου.

  Πριν γίνει η επίσημη διαδρομή από τους ποδηλάτες, ο υπογράφων (Έκτωρ Μπαρδάκος) και ο Γιάννης Τζιβιέρης ποδηλάτησαν τη διαδρομή την Πέμπτη 18-7. Αυτή η διέλευση θα ήταν μια μικρή πρόβα για το μεγάλο πέρασμα. Οι δυο μας, φτάσαμε στις 6.50 στα διόδια Ακτίου. Εκεί έκλεισε το ένα ρεύμα (προς Πρέβεζα) και σχεδόν άμεσα βρισκόμασταν μέσα στο τούνελ. Ήταν εντυπωσιακή η υγρασία και η ζέστη κάτω, κάτι που δεν καταλαβαίνει όποιος είναι σε αυτοκίνητο! Σε περίπου 3 λεπτά ήμασταν απέναντι, και αργά το βράδυ ολοκληρώσαμε τη διαδρομή μας.

  Η επίσημη διαδρομή ήταν λίγο πιο περίπλοκη. Υπήρχε προγραμματισμένη συνάντηση των ποδηλατών στις 17.15. Όμως, λόγω της απόστασης από τη Λευκάδα (21 χλμ) οι ποδηλάτες έφταναν λίγοι-λίγοι. Από τις 16.30 έως τις 17.10 έφθαναν ποδηλάτες.

  Όλοι περίμεναν δεξιά από το σταθμό διοδίων . Μάλιστα για να μας διευκολύνει ο υπεύθυνος των ταμείων έκλεισε για τα αυτοκίνητα το δεξί ταμείο, έτσι ώστε να μπορούν οι ποδηλάτες να περιμένουν στη σκιά.

  Ακριβώς στις 17.10 τηλεφώνησα στο κέντρο ελέγχου πως είμαστε έτοιμοι. Αμέσως ένα αυτοκίνητο με τα διακριτικά του τούνελ έκλεισε το ρεύμα προς Πρέβεζα. Το ίδιο έγινε και στο ρεύμα προς Άκτιο, απέναντι. Μετά από λίγα λεπτά ενημερωθήκαμε πως το τούνελ είναι άδειο από αυτοκίνητα. Τότε σχεδόν 70 ποδηλάτες, ταυτόχρονα, μπήκαν μέσα στο τούνελ και δυόμιση λεπτά αργότερα το τούνελ δόθηκε πάλι στην κυκλοφορία.

  Αυτό ήταν το πρώτο βήμα στον άθλο των τετρακοσίων χιλιομέτρων που έκαναν οι ποδηλάτες.

  Συμπέρασμα; Μπορεί όλο να γκρινιάζουμε πως τίποτε δεν γίνεται σωστά στην Ελλάδα, όμως στην περίπτωση της εταιρίας διαχείρισης του τούνελ Άκτιο - Πρέβεζα δεν ισχύει αυτό. Όλα πήγαν ρολόι. Και οι δύο διελεύσεις, η δοκιμαστική και η επίσημη, πήγαν σύμφωνα με το σενάριο. Κανείς οδηγός αυτοκινήτου, δεν ένοιωσε πως περίμενε πολύ ώρα. Και όλοι εμείς νιώσαμε πως κάναμε κάτι καινούριο. Ήταν μια νέα εμπειρία για όσους έλαβαν μέρος.

 Η εξυπηρέτηση ήταν πρωτοφανής. Όχι μόνο σε εμάς. Με ένα απλό τηλέφωνο στο κέντρο διαχείρισης, αυτοκίνητο της εταιρίας έρχεται και μεταφέρει ποδήλατο και ποδηλάτη απέναντι.

  Θα ήθελα προσωπικά, εκ μέρους όσων πήραν μέρος αλλά και της Audax Randonneurs Grece, να ευχαριστήσω όσους βοήθησαν σε αυτή την πολυπληθή  ποδηλατική διέλευση η οποία γέννησε μια νέα ποδηλατική διαδρομή και βάζει τις βάσεις για μελλοντικές.

  Ευχαριστούμε για την ικανοποιητική επικοινωνία, την όρεξη (ένωσα πως κι εσείς είχατε την ίδια προσμονή με εμάς!), και όλη τη βοήθεια πριν αλλά και κατά τη μέρα κι ώρα της διέλευσης. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Σκυριανό, όπου μαζί είχαμε το μεγαλύτερο κομμάτι επικοινωνίας.

  Συνεχίστε έτσι! Με όρεξη και χαμόγελο

Έκτωρ Μπαρδάκος