Μια ταινία: Έκρηξη Αδρεναλίνης (Premium Rush).

  Έκρηξη Αδρεναλίνης ή αλλιώς «Premium Rush».

  Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας που είδα εχθές στη nova.

  Tι δουλειά έχει εδώ μια κριτική κινηματογράφου;

  Μα το έργο έχει ως πρωταγωνιστές bike-couriers της Ν. Υόρκης επί τω έργω. Και ως μοντέρ και ποδηλάτης, σκέφτηκα να πω δυο λογάκια για την ταινία.

  Καταρχήν είναι ένα όμορφα γυρισμένο έργο, με συνεχή flash-forwards και flash-backs. Ο θεατής σε καμία περίπτωση δεν χάνεται στο χρόνο, καθώς κάθε αλλαγή στο χρόνο επισημαίνεται με ένα ψηφιακό ρολόι στην οθόνη.

  Η πλοκή σε χρονική σειρά είναι η εξής. Μια συμπαθής Ασιάτισσα έχει μαζέψει $50.000  για να φέρει το γιο της στις ΗΠΑ. Θέλει να στείλει τα χρήματα μέσω ενός «παράνομου» φορέα. Η «απόδειξη» θα πρέπει να πάει στον παραλήπτη και για να μην την πιάσουν καλεί τον πρώην της συγκατοίκου της που είναι bike-courier, και μάλιστα με τη φήμη πως είναι ο καλύτερος.

  Παράλληλα ένας κακός αστυνομικός-χαρτοπαίχτης δέχεται εκβιασμό και του προτείνουν να κλέψει την «απόδειξη» έτσι ώστε να ξεχρεώσει όλα όσα χρωστά με τόκο ($12.000 + τόκοι) και να του μείνουν λίγα ψιλά.

  Όλη η ταινία είναι γεμάτη καταδιώξεις στους δρόμους, γεμάτους με αυτοκίνητα, εμπόδια, πεζούς, καροτσάκια…

  Μου άρεσε πολύ πως πάντα φορούσαν κράνος. Μάλιστα σε μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής αλλάζει ποδήλατο με ένα trial και δεν έχει κράνος, η πρώην του (στο τέλος ξαναγίνεται νυν, μην έχετε αγωνία) βρίσκει ένα κράνος και του το δίνει.

  Σημαντικό επίσης είναι και το σημείο όπου ο πρωταγωνιστής λέει «ποτέ δεν δέχομαι να μεταφέρω ναρκωτικά»

  Επίσης σε αρκετά σημεία, ειδικά σε επικίνδυνες διασταυρώσεις κλπ, γίνεται μια μικρή παύση όπου μας δείχνει με την οπτική του πρωταγωνιστή τις εναλλακτικές διαδρομές, και ποια διαλέγει. Ακόμη και στο σημείο που «τρώει σαβούρα» μας δείχνει τις πιθανότητες και πως διαλέγει την πιο ανώδυνη πτώση.

  Κάτι τέτοιο δεν κάνουμε κι εμείς σε δρόμους με κατηφόρες, σε δρόμους με τρόλεϊ, όταν έχει κίνηση;

  Πάμε τώρα στα ποδηλατικά «παράδοξα»!

  Σε μεγάλο μέρος του έργου, υπάρχει αντιπαλότητα fix-άδων – κουρσάδων. Α, δεν σας είπα πως εννοείται πως ο πρωταγωνιστής έχει fixie!

  Συνάδελφος του πρωταγωνιστή έχει κούρσα και όλο πειράζονται. Μέσα στην ταινία κάνουν μια κόντρα όπου σε μεικτό τερέν (ανηφόρα, κατηφόρα και ευθεία) ο φιξάς βάζει κάτω τον κουρσά, πράγμα που δεν θα γινόταν για παρόμοιας δυναμικότητας άτομα. Βέβαια, τεχνικά μιλώντας, σε ένα έμπειρο μάτι φαίνεται πως στα πλάνα ο κουρσάς είναι πιο γρήγορος. Μάλιστα η σύντροφός μου μού το ανέφερε αναφωνώντας «αφού ο άλλος πάει πιο γρήγορα!». Όμως αυτό γίνεται αντιληπτό μόνο στα πλάνα που είναι ο καθένας μόνος του με το background και θέλει «επαγγελματικό» κινηματογραφικό μάτι.

  Σε πολλά σημεία της ταινίας ο πρωταγωνιστής λέει στην πρώην του να βγάλει το εμπρός φρένο από το δικό της fixed διότι όπως πολλές φορές λέει «τα φρένα σκοτώνουν». Μέσα στο έργο αυτή σε ένα σημείο ξεβιδώνει και πετά το φρένο στα σκουπίδια, συμφωνώντας εν τέλει με το αγόρι της.

  Μέσα στο έργο υπάρχει και μια υπέροχη φυσιογνωμία, ένας ποδηλάτης-αστυνομικός (καμία σχέση με τον χαρτοπαίχτη ο οποίος είναι «χαρτογιακάς». Ο ποδηλατοαστυνομικός κυνηγά τον πρωταγωνιστή μας (επειδή δημιουργεί ατυχήματα) με ένα city ποδήλατο και ένα όμορφο τσαντάκι πίσω σχάρας. Μαντέψτε! Δεν τον πιάνει ποτέ! (Μα καλά, τίποτε δεν είναι πιο γρήγορο από ένα fixed)

  Λίγο πριν το τέλος, παρόλες  τις κόντρες φιξάδων/κουρσάδων/αστυνομικών, όλοι οι bike-messengers της Ν. Υόρκης ενώνονται με σκοπό να βοηθήσουν τον πρωταγωνιστή και τη φίλη Ασιάτισσα να φέρει το γιο της στις ΗΠΑ.

  Τελικά πέρασα μιάμιση ώρα πολύ όμορφη, αλλά τελικά, μήπως να πάρω fixed για τα brevet; Σύμφωνα με την ταινία πάνε πιο γρήγορα από όλα!

Τα σχόλια κάτω από αυτό το θέμα είναι ελεύθερα!